یکی از ادویه‌های ثابت برای هر نوع غذا و سالادی می‌تونه فلفل سیاه باشه. فلفل سیاه واقعا لایق این جایگاه ثابت و دائمی هست چون هیچ ادویه‌ای تو بوی خوش و کمک به هضم غذا نمی‌تونه به گرد پای فلفل سیاه برسه. فلفل سیاه به نسبت فلفل قرمز تندی کمتری داره و می‌شه بدون اینکه غذا رو تند و غیرقابل خوردن کنه، خواص دارویی‌ش رو به بدن برسونه.

فلفل کار خودش رو از لحظه‌ای که وارد دهن می‌شه شروع می‌کنه. اون یه محرک خوب برای ترشح بزاقه و این یعنی بهداشت بیشتر دهن و دندون‌ها و هضم سریع‌تر غذا.

بعد از قورت دادن غذای فلفل‌دار، پودر فلفل ناگزیر وارد معده می‌شه و کاری مشابه با غدد بزاقی داره و اون ترشح بهتر اسید معده است. پس باز هضم غذا راحت‌تر می‌شه. اسیدهیدروکلوریک اسیدیه که معده معمولا در مصرف اون صرفه‌جویی می‌کنه، اما فلفل سیاه از طریق سلول‌های چشایی پیامی به مغز می‌ده که باعث ترشح این اسید می‌شه. داشتن یه معده‌ قوی جایزه‌ی مصرف مدوام فلفل سیاهه.

فلفل سیاه روده رو از باکتری‌های مضر پاک می‌کنه. مثل یه سم‌زدای حرفه‌ای به کلیه و کبد کمک می‌کنه و مدر بودن‌ش هم از اینجا میاد که می‌خواد از طریق ادرار سموم بدن رو خارج کنه.

سوپ پر سبزیجاتی که بیش از همیشه فلفل داره، بدن یه سرماخورده رو حسابی گرم می‌کنه و با دفع ویروس‌ها سرعت بهبود رو بیشتر می‌کنه.